هر دو رله و PLC دستگاه هایی هستند که در سیستم های کنترل الکتریکی و الکترونیکی برای اتوماسیون فرآیند استفاده می شوند.
سیستم کنترلی که با استفاده از رله طراحی شده است به عنوان کنترل منطقی رله (RLC) شناخته می شود.
به طور مشابه، یک سیستم کنترل طراحی شده با استفاده از یک میکروکنترلر و سایر دستگاه های سوئیچینگ حالت جامد به عنوان یک کنترل کننده منطقی قابل برنامه ریزی (PLC) شناخته می شود.
در این مقاله، با بررسی پارامترهای مختلف مانند تعریف اولیه، اجزا، عملکرد، حافظه، I/O، برنامه‌ها و غیره، تمام تفاوت‌های عمده بین صفحه‌بندی و PLC را مورد بحث قرار می‌دهیم. اما قبل از بحث در مورد تفاوت ها، اجازه دهید با برخی از اصول Relay و PLC شروع کنیم تا درک تفاوت بین آنها آسان تر باشد.
رله چیست؟
کلیدی که با برق کار می کند و برای سوئیچ کردن مدار با توان بالا با کمک مدار کم توان استفاده می شود به عنوان رله شناخته می شود. از این رو، به عبارت ساده، یک رله چیزی نیست جز یک کلید الکتریکی.
یک رله معمولی شامل مجموعه ای از پایانه های ورودی و مجموعه ای از پایانه های تماس کار می شود. جایی که پایانه های ورودی برای ورودی یک یا چند سیگنال کنترلی در نظر گرفته شده است.
بر اساس ساخت و طراحی، دو نوع رله وجود دارد که عبارتند از رله الکترومغناطیسی و رله حالت جامد. رله الکترومغناطیسی شامل یک سیم پیچ است که دور یک هسته آهنی نرم پیچیده شده است، هسته آهنی مسیر فرکانس پایینی را برای جریان شار مغناطیسی فراهم می کند. همچنین از یک عضو تولید متحرک و مجموعه ای از مخاطبین تشکیل شده است. از طرفی رله های حالت جامد از هیچ قسمت متحرکی تشکیل نمی شوند، آنها به جای آهنربای الکتریکی از وسایل نیمه هادی استفاده می کنند.
لینک سایت
رله ها در چنین کاربردهایی مورد استفاده قرار می گیرند که در آن لازم است عملکرد یک مدار الکتریکی یا الکترونیکی توسط یک سیگنال الکتریکی کم توان کنترل شود یا جایی که تعدادی از مدارها باید توسط یک سیگنال الکتریکی واحد کنترل شوند. برخی از کاربردهای عملی رله ها در مدارهای الکترونیکی، لوازم خانگی، سیگنالینگ و کنترل راه آهن، مدارهای کنترل موتور، سیستم های تولید و انتقال نیرو و غیره یافت می شود.
PLC چیست؟
PLC مخفف Programmable Logic Controller است. PLC اساساً یک دستگاه کنترل شده است که برای خودکارسازی فرآیندها در صنایع استفاده می شود.
یک PLC معمولی شامل یک واحد ورودی، یک عنصر پردازش، یک برنامه (برنامه PLC)، یک منبع تغذیه و یک واحد خروجی است. یک کنترل کننده منطقی قابل برنامه ریزی (PLC) یک سیگنال ورودی را از دستگاه های ورودی مانند سنسورها دریافت می کند و این سیگنال های ورودی را بر اساس دستورالعمل ها پردازش می کند تا خروجی مورد نظر را تولید کند.
مکانیزمی به نام HMI (Human Machine Interface) برای تعامل با PLC در زمان واقعی استفاده می شود. HMI یک رابط بر روی یک صفحه دیجیتال فراهم می کند که از طریق آن کاربر می تواند دستورالعمل ها را در PLC وارد کند و می تواند تنظیمات سیستم را تغییر دهد.
PLC با استفاده از انواع مختلف زبان های برنامه نویسی مانند نمودار بلوکی، منطق نردبانی، برنامه نویسی ساخت یافته و غیره برای انجام یک کار خاص برنامه ریزی می شود. در عمل، PLC ها در دو نسخه به نام های Compact PLC و Modular PLC عرضه می شوند. کنترل‌کننده‌های منطقی قابل برنامه‌ریزی، کنترل‌کننده‌هایی هستند که انعطاف‌پذیری و استحکام بیشتری را در سیستم‌های کنترل فراهم می‌کنند. PLC ها در صنایع مختلفی مانند گاز و نفت، تولید برق، پتروشیمی، زیست پزشکی، سیمان سازی و غیره کاربرد دارند.
نظرات شما عزیزان: